الان اگر از بچه هامون بپرسیم این چیه ؟ کسی چیزی نمی دونه 
اما ما دهه پنجاه و دهه شصتی ها این تصویر خاطرات زیادی داریم !
اون موقع که چراغ عابر نبود !اون فانوس یا همون فنر خودمون هست که شبها همسایه ها تو باد و بارون و برف زمستونی، با نور اون مسیر از خانه ی خود تا خانه ی ما را طی می کردند .
فانوس را کم سو گوشه ای از اتاق می گذاشتند تا بعد از شب نشینی دوباره با اون برگرندن به سمت خونه هاشون .
اون چراغ هم ما بهش میگفتیم چراغ والور یا چراغ علا ءالدین که علاوه بر گرم کردن خانه خیلی کارای دیگه هم ازش بر می اومد .مثلا همین کتری و دم کردن چای با چراغ -غذا درست کردن رو چراغ - گاهی هم ما نون رو روی اون قرار می دادیم و وقتی حسابی خشک و برشته می شد اون رو می خوردیم و از صدای رخ رخ اون لذت می بردیم
گاهی همبا ماشه یا همون انبر فی که با اون زغالها را جابجا می کنندتخم مرغ یا سیب زمینی رو در وسط شعله های چراغ قرار می دادیم تا بپزه
گاهی هم تاب تابی (درست کردن پفیلا) روی اون انجام می دادیم .
گاهی هم اگر حسش بود پدر های خانواده با همین فانوس در لابلای درختان میوه به شکار کنجشک می پرداختند و بعد مادرا سریع السیر اون رو آماده می کردند برای کباب کردند و با سیخ اونو میگذاشتند داخل محفظه ی چراغ تا برشته بشه (وای که چقدر خوشمزه بودند کنجشک های بیچاره )
یه استفاده ی دیگه ای که از این چراغ می شد این بود که زمانی که برق می رفت یا اتاق خاموشی زده می شد از نوری که از همون پنجره ی کوچیک ساطع می شد مشق می کردیم و یا تمرین ها رو انجام می دادیم و یا کتاب می خوندیم
هییی .یادش بخیر
اون ,چراغ ,رو ,ی ,هم ,گاهی ,می دادیم ,می شد ,گاهی هم ,دادیم و ,خانه ی
درباره این سایت